Spreekuur op lokatie
01 nov. 2014
🇺🇬
vanuit Oeganda
Donderdag weer het echte Afrika meegemaakt, we stonden 's morgens in de kliniek klaar om mee op outreach te gaan, want dat was een dag eerder afgesproken. Maar nee hoor, vlak voor we weggaan blijkt
de bus niet groot genoeg te zijn en kunnen we niet mee? In de kliniek is ook niets te doen want er zijn geen patiënten, dus we moeten thuis maar gaan uitrusten. Hè? uitrusten? We zijn net wakker.
Gefrustreerd en geïrriteerd naar huis, hier zijn we niet voor gekomen, wij willen onze handen uit de mouwen steken. Dus nadat we onze frustraties en irritaties kenbaar hebben gemaakt zijn we
vrijdag weer met goede moed begonnen in de kliniek. Nadat we 's morgens eerst wat patiënten zien en we medicijnen hebben uitgedeeld aan de patiënten zijn we toch 's middags
samen met een groep van de kliniek op outreach gegaan naar een moslimwijk. Waarschijnlijk heeft ons beklag een dag eerder geholpen. Mooi, want we zijn hier niet voor niets.
De pick up zat bomvol en we hingen letterlijk over elkaar heen. Het eerste stuk weg van de kliniek vandaan is een onverharde weg met vele kuilen, bijna niet te berijden. De kliniek ligt echt in the
middle of knowere. Dus voordat je op een verharde weg bent, ben je echt goed door elkaar geschud.
Het spreekuur werd in een schoolgebouw gedaan, nou ja eigenlijk een soort schuur met golfplaten daken en wat gaten in de muren die dienen als ramen.
Dit schoolgebouw staat naast de moskee, toen we aankwamen waren ze nog met het vrijdagmiddag gebed bezig, dus we konden nog niet van start, wachten dus...
Eerst even onze namen op de lijst intekenen, waarom dat nu was is me nog een raadsel, maar ze rapporteren graag alles hier. De schuur moest nog voorbereid worden voor het spreekuur, de kinderen uit
de klas, bankjes aan de kant en er moest een bezem doorheen. Nu konden we onze spullen binnen zetten en opnieuw weer wachten tot ze in de moskee klaar waren. De mensen en kinderen uit deze wijk
konden zich laten testen op HIV, kinderen kregen pillen tegen wormen en vitamine A.
En bij alle volwassenen moest de bloeddruk gecontroleerd worden, dus ieder had zo z'n eigen taak. Op een gegeven moment werd het donker en iets later ging het onweren en ongelooflijk hard regenen,
we zagen zelfs hagelstenen.
Uiteindelijk toen we klaar waren was het gelukkig weer droog en konden we weer terug naar de kliniek. Later met de boda nog even boodschappen halen, alle supermarkten zijn niet op loopafstand, dus
het is altijd een hele reis, maar de bodaritjes blijven nog steeds een avontuur.
Reacties
Reacties
02 nov. 2014, 11:24
Weer erg leuk om jullie te volgen, respect en waardering voor jullie inzet, alles thuis loslaten en het avontuur aangaan, mooie tijd daar toegewenst, enne jullie uniformen staan jullie goed, zullen vast niet meer zo wit zijn na 4 weken. Marion
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!
